AB ZEE 2 Artikel Boekboord - Stuurwoord

Het volledige artikel Boekboort - Stuurwoord van DiVa !

En is beschikbaar in verschillende afhaalpunten! (De Grote Post, Bib Lambert, Stadhuis Oostende, Poëziecentrum Gent, Dienst Toerisme, De Antenne, Restaurant No Nonsense, KAAP, De Boeie,... )

In de papieren krant vind je een korte aanzet van het artikel toogpraat.

Veel leesplezier!

 

Karma

Onlangs werd ik overspoeld door nostalgische herinneringen aan mijn kindertijd. De golf kwam zomaar aangespoeld na het zien van een strandfoto uit mijn prille jeugd in een publicatie over de Kusterfgoeddag. Geloof mij vrij, geen confronterender manier om te beseffen dat je niet meer van de jongsten bent dan een kinderfoto te ontdekken in een erfgoedblad. En als diezelfde foto wat later verschijnt in een folder over oude, vergeten strandspelen dan weet je het helemaal.

Maar die vloed mooie jeugdherinneringen was hoe dan ook hartverwarmend. De troostende ogen van zuster Francesca bij de traantjes in de vakantieschool, de dolle capriolen in het zand bij papa Dauphin, het sprokkelen van ‘verzande’ kranten voor die mooie jongen die strandstoelen verhuurde en het papierenbloemenwinkeltje waar we, toen nog onbevangen en ons van geen taalfatsoen bewust, durfden spreken van ‘panjees’ i.p.v. handjes om de bloementransacties te bezegelen.

En dan natuurlijk… die ultieme versnapering, dat prikkelende genot in die ranke fles met ribbeltjes, die sprankelend pittige sodapop waarmee onze dorst werd gelest en onze goesting naar mierzoetigheid werd gelaafd: de Colibri, de succeslimonade van weleer. Ook dat kwam bij mij opborrelen en om een nogal voor de hand liggende reden, moest ik daar opnieuw aan denken bij het openslaan van de roman De Kolibrie (2020) van Sandro Veronesi.

Geen jeugdige uitbundigheid hier, maar een schitterend bitterzoet verhaal, naar eigen zeggen  geschreven vanuit veel verdriet en pijn wat hij per se moest omzetten “in iets vitaals, in iets levends”. Een relaas over de kwellende kracht van het leven, doorspekt met schuldgevoelens en gevoed door psychoanalyse waarmee Veronesi een kanaal opent “naar onzichtbare en onbewuste motivaties”.

En dat lukt hem aardig in deze prachtige roman, die de levensloop schetst van een man die dankzij een sterk staaltje ‘existentiële acrobatiek’ toch in evenwicht blijft en net als de kolibrie veel energie verbruikt om schijnbaar bewegingsloos te fladderen. Telkens opnieuw wordt zijn leven op nul gesteld door verschrikkelijke toevalligheden, onafwendbare noodlottigheden, fatale en kwaadaardige botsingen en steeds weer kan hij zich staande houden en probeert hij gelukkig te zijn. Ondanks ‘de hem achtervolgende geur van ondergang’ vindt hij steeds een reden om zijn leven voort te zetten, een doel, en niets is toevallig.

Hoop en ellende gaan hand in hand in deze beklijvende roman vol betekenis en bedoeling. Zo horen vliegtuigen tot de krachtige kiemen van zijn karmisch kader en kan je je meermaals afvragen of het in onze nogal onzekere tijden soms niet wijzer zou zijn om inderdaad wat ter plaatse te blijven klapwieken en je te verzetten tegen de tijd en de opgedrongen veranderingen.

Door de afstandelijke manier waarop Veronesi schrijft, is de roman niet dieptreurig maar zeer genietbaar en ook de grillige vorm maakt het verteerbaar. Het verhaal heeft veel zijlijnen waardoor het gelaagd wordt en verspringt constant in tijd en ruimte. Deze aparte stijl en vorm maken het de lezer niet gemakkelijk en de vele schijnbaar onbenullige details en uitweidingen, de soms lange zinnen en schaarse dialogen al evenmin.

Het emotioneel aangrijpende slot, de enige gevoelige passage, laat niemand onberoerd en werpt je, in alle sereniteit, toch even terug op je eigen karma.

                                                                                                                                                              DiVa